20 Februari 1951 voer de Kota Inten uit de haven van Soerabaja met aan boord 1022 passagiers.
Eén van hen was Cores Hahury, KNIL militair die vele jaren voor Nederland had gevochten. Eerst tegen de Japanners en daarna tegen de troepen van de Indonesische regering. Dat laatste zal wel een beetje raar klinken maar na de oorlog was het westelijk deel van Nieuw Guinea nog het enige gebied wat aan Nederland toebehoorde. De bedoeling was dat dit deel en de Molukken de onafhankelijke lidstaten zouden worden. Alleen de regering van Indonesië dacht er anders over. Zij wilden één groot republiek en geen losse lidstaten.
Dit resulteerde in de Onafhankelijkheidsoorlog.
Op militair gebied waren de KNIL militairen beter dankzij b.v. een tweetal grootschalige acties maar de wereldpolitiek floot Nederland terug. Hierdoor werd het rond 1951 te gevaarlijk voor o.a. de Molukse KNIL militairen en hun gezinnen en werd het bevel gegeven om in te schepen en tijdelijk naar Nederland te vertrekken. Sommige van hen waren nooit verder gekomen dan de omliggende eilanden rond hun geboorteplaats en nu waren ze onderweg naar een onbekend land aan de andere kant van de wereld.
Hij kwam uiteindelijk in het Molukse woonoord Kamp Almere in Huizen terecht.
Dit was voorheen een soort opvangkamp van de Duitsers geweest. Houten barakken waar het binnen net zo koud was als er buiten en in sommige kamers de schimmel op de muur zat. Maar het verblijf zou tijdelijk zijn want de Nederlandse Regering had de Molukse militairen een eigen staat beloofd. Men hield de koffers klaar want ze konden immers elk moment weer terugkeren zodra het er veilig was. Uiteindelijk is er niks van gekomen.
Van gerespecteerd soldaat naar lopende band medewerker/metaalbewerker.
Niet geschoold en de Nederlandse taal slecht beheersend, kwam hij uiteindelijk in een metaalfabriek in Naarden te werken. Tussen 1960 en 1970 trouwde hij met mijn moeder, werd ik geboren, verhuisden we uit het kamp naar een rijtjeswoning, werd mijn broer geboren en probeerde men het beste ervan te maken. Globaal zal het leven van de meeste Eerste Generatie Molukkers er zo uit hebben gezien maar 1 ding hadden ze gemeen: op de zolder stond al die tijd de hutkoffer klaar.
1943 Niet denken dat Kamp Almere in de Polder te vinden was. Kamp Almere lag in het Gooi, tussen Bussum en Huizen in. De naam Almere is ontleend aan het huidige IJsselmeer en Markermeer dat vroeger Almere heette. Tijdens de WO2 was het een NAD-kamp, een soort opleidingskamp van de Duitse bezetters waar Nederlandse mannen werden opgeleid om b.v. kanalen aan te leggen. Wat deze Nederlandse mannen niet wisten was dat een deel van hen uiteindelijk aan het oostfront zou belanden om tankvallen en loograven aan te leggen. Een standaard NAD-kamp had vier woonbarakken rond een appelplaats. Deze woonbarakken hadden elk drie kamers voor zestien personen. Kamp Almere had 12 van dit soort barakken.
1946 Na de oorlog werd Kamp Almere als Rijksobeservatiehuis gebruikt waar jeugdige politieke delinquenten (NSB kinderen) werden gehuisvest. Hun ouders werden in interneringskampen geplaatst terwijl hun "politiek besmette kinderen" in tehuizen en pleeggezinnen een heropvoeding kregen om zo "vaderlandslievende" burgers te worden. Maar voordat dit gebeurde werd men onder toezicht geplaatst in een Rijksobeservatiehuis, daar werd hun geestelijke toestand ingeschat alvorens men besloot waar de kinderen hun heropvoeding zouden krijgen.
1951 Op 21 maart arriveerden de eerste 200 Molukkers in Kamp Almere. Voor de Nederlanders was een tijd aangebroken om alles weer op te bouwen en rust. Voor de Molukkers begon een nieuwe “strijd”: Verplicht afgereisd naar een onbekend koud land. Met een paar hutkoffers vol met de nodige spullen, de rest van hun bezittingen achtergelaten. Onderweg kreeg men te horen dat ze uit het leger ontslagen waren. Met het hele gezin in een ruimte van +/- 15 vierkante meter. Sommige hadden trauma’s door wat ze in de oorlog hadden meegemaakt. Geen idee wanneer ze terug konden of wat hun te wachten stond
1972 Het laatste jaar dat het kamp bewoond werd. 21 jaar heeft men in de houten barakken gewoond. De meeste hebben werk kunnen vinden en waren al verhuisd naar een normale woning. Huizen heeft nooit echt een Molukse wijk gekend zoals b.v. Assen of Vught. Huizen had wel een wijk bij de De Kostmand die voor een deel uit Molukse gezinnen bestond, maar dit was niet echt een Molukse wijk. Stichting 60 Jaar Molukkers heeft bij de oude ingang van het kamp een gedenkten geplaatst. Ingrid en ik gaan er wel eens heen, het is het enige wat nog over is van het Kamp. Alhoewel, het PEN huisje staat er ook nog steeds met daarop nog steeds de woorden geverfd: West Irian, Geen Kolonie
Mocht je meer willen weten over het Molukse Woonoord Kamp Almere in Huizen, kijk dan eens op deze website. Als je vragen hebt over de eerste generatie en de generaties ervoor van de Molukse Gemeenschap in Huizen, neem dan gerust contact op de met de redactie.
Wil je meer weten over evenementen en laatste nieuws, kijk dan eens op deze website. Je vindt er ook informatie over de Molukse cultuur, adat, klederdracht en...... eten. De informatie die er te vinden is begint na de "Kamp" periode tot heden. De website is voor en door de Molukse gemeenschap in Huizen opgericht.
De NU.nl van Indonesië. En die heeft men genoemd, hoe kan het ook anders, Indonesienu.nl. Deze website bied het het laatste nieuws vanuit de andere kant van de wereld:
Als je meer wilt weten wie er in het kamp hebben gewoond, dan komen we wederom uit bij de site van 60 Jaar Molukkers Huizen. Ik weet dat er een hele uitgebreide lijst in omloop is alleen ben ik hem nog niet online tegengekomen. Maar als je meer wilt weten over de voormalige kampbewoners, neem dan even contact op met de redactie.
Eerst volgende agendapunt wat misschien voor jou ook wel interessant is en waar wij ook bij zullen zijn (en een Indisch tintje heeft): 07-sep-2019 (18.00) Foto's maken bij het Benefietavond Waterfilterproject "Pesta Mata Air". Stichting Masohi, Koningin Julianastraat 89 in Deventer.
Heb je ooit afgevraagd waar de naam Molukken vandaan komt of hoelang het duurt wanneer je met de waterfiets vanaf Amsterdam naar Ambon “fietst”, klik dan eens op deze link.
Er is een land, dat niemand kan verzinnen,
Maar dat bestaat, in innig zielsverband,
Zoals ‘n kind haar moeder kan beminnen.
Zo min ik haar, mijn beeldig moederland.
Dit land ,verschijnt in veler mijner dromen,
en overdag, dan is zij ook bij mij.
Ze laat niet los, wil steeds weer bij me komen,
En dat doet pijn, maar maakt ook blij.
O ja, ik weet, de jaren zijn vergleden,
Maar lang gelee, is daar het licht ontstaan.
Ik moest vertrekken, ondanks mijn gebeden,
maar ben in feite nimmer weggegaan.
Het mag toch wel? Wij hebben iets verloren,
Neen! Niet een prul of gene waarde
Het is het land, waar wij werden geboren,
Een deel van ons, een deel van moeder aarde.
Nu wil men hier opeens een veertje laten,
Er is protest, men mokt en spreekt van strop.
Men levert in, procenten van de baten!
Dan zwijg ik stil, Wij gaven alles op!
Is er wel iemand, die snapt wat wij bedoelen?
Kreeg U een pleister op de diepe wond?
Is wel een die voelt wat Indo's voelen?
Gedjraboet zijn? Geplant in vreemde grond?
Ik vrees van niet, daarom blijf ik beminnen,
Dat land van rust, van eenheid en van pracht,
Het land dat vol zit van mijn jeugd en zinnen
Het mooiste land op aard!
Mijn Gordel van Smaragd!
